Z jogo połnosći smy wšykne brali gnadu za gnadu.
(Jan 1,16)
Źěkujśo se Bogu Knězoju a prjatkujśo jogo mě; zapowědajśo jogo statki mjazy ludami.
Spiwajśo wót njogo a chwalśo jogo, powědajśo wót wšyknych jogo źiwow.
Chwalśo jogo swěte mě, wjasel se wutšoba tych, kenž Kněza pytaju.
Pšašajśo za Knězom a za jogo mócu; pytajśo jogo woblico kuždy cas.
Spominajśo na jogo źiwy, kótarež jo cynił, na jogo źiwy a na jogo słowo.
Wy semje Abrahama, jogo słužabnika, wy Jakubowe źiśi, jogo wuzwólone.
Wón jo Kněz, naš Bog; wón suźi we wšom swěśe.
Wón spomina nimjernje na swój zwěstk, na słowo, kótarež wón jo lubił tysac narodow.
Mojzas źašo: Ga daj mě twóju kšasnosć wiźeś.
A wón źašo: Wšykna mója dobroś prědk twójogo woblica mimo śěgnjo, a ja wugronijom prědk tebje Knězowe mě. Komuž ja pak gnadny som, tomu som gnadny, a na kogo se zmilijom, na togo se zmilijom.
A źašo dalej: Mójo woblico njamóžoš wiźeś, pśeto žeden cłowjek, kenž mě wiźi, njebuźo žywy.
A Bog Kněz źašo dalej: Lej, pśi mnjo jo městno: Tudy na tom kamjenišću dejš stojaś.
Gaž něto mója kšasnosć mimo źo, ga cu ja śi stajiś do skalnej rozdory. Ja cu śi z mójeju ruku pśikšyś, tak dłujko až mimo du.
A gaž móju ruku wót tebje wzejom, buźoš ty wót slědka za mnu glědaś, ale mójo woblico njamóžo wiźone byś.
➚ Dolnoserbska Biblije z lěta 1868
Ps 34,3
Mója duša se dej chwaliś Kněza, tak až žałosne jo słyše a se wjasele.
Na tśeśem dnju běšo swajźba w měsće Kana w Galilejskej, a Jezusowa maś běšo tam.
Jezus pak a jogo wukniki běchu tež kazane na swajźbu.
A ako jo wina brachowało, źejo Jezusowa maś k njomu: „Wóni njamaju wěcej žednogo wina.“
Jezus źejo jej: „Žeńska, co to tebje stara, co ja gótujom? Mója góźina hyšći pśišła njejo.“
Jogo maś słužabnikam źejo: „Cožkuli wón wam groni, to cyńśo.“
Stojašo tam pak šesć kamjenjanych wódnych kružkow za cysćenje pó žydojskem nałogu a kuždy wobpśima dwě abo tśi měry.
Jezus źejo jim: „Napołniśo wódne kružki z wódu.“ A wóni je połne nalewachu.
A wón źejo jim: „Pócerajśo něto a donjasćo je póbratšoju.“ A wóni donjasechu jomu.
Ako pak ten póbratš wopyta to wino, kótarež jo wóda była, a njewěźešo, wótkul wóno pśiźe – słužabniki pak to wěźechu, su ga tu wódu pócerali – zawoła póbratš nawóženja
a źejo jomu: „Kuždy dawa nejpjerwjej dobre wino a gaž su se napili, pótom to ryjńše, ty pak sy až doněta to dobre wino schował.“
To jo to prědne znamje, kótarež Jezus wucyni w měsće Kana w Galilejskej, a wuzjawi swóju kšasnosć. A jogo wukniki wěrjachu we njogo.
[za: Dolnoserbske perikopy. Wudawaŕka: Madlena Norberg. Chóśebuz: Źěłowa kupka Dolnoserbske perikopy 2011.]
Z dolnoserbskeje Biblije wót lěta 1868
) + J
) + K
) + G
) + O
) + V
) + Y